As meigas

Galicia é terra celta e máxica. En toda a sua xeografia palpita o misterio dende tempos ancestraies, poblarona seres fantásticos surxidos do descoñecido. Así nos camiñoss onde silba o vento, nas corredoiras que azouta a chpiva, nas fragas umbrosas, nas encrucilladas de camiños podemos atoparnos con estes seres y sentir el escalofrio al notar su presencia.
Entre los seres fantásticos más representativos están las "meigas", mujeres veleidosas a las que se le atribuyen un pacto con el demonio que les dota de poderes excepcionales. Hay meigas buenas y malas.

A crenza nas meigas é mito central do noso acervo supersticioso; elas representan para o pobo o mal e o pecado, o danoso e o prexudicial; todo o contrario á bondade e ó ben, feito polo que se diferencian das fadas, que significan o favorable e o adverso (dada a súa dobre condición de boas fadas e malas fadas).

O específico da identidade das meigas é a vellez, acrecentada pola dureza, a crueldade e a vinganza, aínda que tamén por veces son boas. Polo xeral, as xentes sinxelas témenas ou rexéitanas, pero tamén andan á súa procura, cando con ensalmos acoden a elas por curaren algunha doenza ou por descubriren o porvir.

Atribúenselle sortilexios, maleficios e meiguerías; críase que estaban dotadas dun poder sobrenatural, diabólico, para cabalgar de noite polos aires a carranchapernas en paos de vasoiras e dirixíndose os sábados a Sevilla ou ó areal do Coiro de Cangas, onde celebraban xuntanzas co mesmo demo. Para realizar estas excursións nocturnas polo espacio aéreo untábanse con ungüentos que agochaban na pedra da lareira, e aínda ás veces facían beberaxes para zuga-lo sangue ós rapaces (de onde lle ven o nome de meigas chuchonas que ven sendo o mesmo que dicir vampiros na mitoloxía popular).

Tiñan as meigas unha idea real, se ben fantástica, das facultades superiores de que se crían dotadas; e cando nun proceso se lle preguntou a unha delas se fora polo aire montada na vasoira de costume alporizada e burlona contestou : ¡iso, por suposto, xa se sabe!.

Duramente perseguidas pola Inquisición e os Xustizas reais, o número das procesadas chegou a ser tal que os inquisidores dicían que Galicia estaba "muy afligida por esta plaga". En procesos que se lles incoaron declararon algunhas, sometidas a tormentos, que falaban cos defuntos,que podían desmaiar unha persoa sempre que quixesen facéndolle sinais con cruces na fronte; que curaban coas herbas de dezaoito cemiterios; que facían volve-lo leite ás amas por medio da ruda, o ourego e outras herbas; e moitas afirmacións deste tipo, debidas en gran parte a histéricas alucinacións.

supersticiosa de que o belisco dunha meiga abonda para que o que o reciba fique enmeigado, se non llo devolve de contado; e esta crenza lendaria orixinou o costume de beliscarse entre si as mozas, poñendo cada quen singular empeño en devolver ó punto o belisco recibido. As meigas puideron ser en orixe druidesas; e, en resumo, o antídoto máis eficaz contra delas parece ser o de levar un allo no peto.