O Meniñeiro

Duende simpático onde os houber, nada molesto, e que ten unha moi especial predilección polos cativos, tal e como ocorre cos seus parentes cántabros, os cuines. Manifestan de xeito ostentoso o seu cariño cara aos humanos do seu mesmo tamaño e seguramente a eles se refire o Padre Fuentelapeña cando, recollendo datos de distintas fontes do século XVII, escribiu o que segue:
Os duendes, por unha parte alédanse cos nenos e non cos grandes, pois aínda que estes téñeno visto varias veces, non os viron con aquela faciana leda co que o soen ver os nenos, segundo eles o refiren.

En lentille,e en Ourense en xeral, existe a crenza de que é o meniñeiro quen fai sorrir aos nenos acabados de nacer. Por esa razón, se o pequeno está triste e non se ri é sinal inequívoco, para eles, de que o duende non está na casa