A queimada, historia

O primeiro era o caos, o home vivía na oscuridade, no paraíso da ignorancia.
Prometeo, o seu creador,observaba con abatimiento, non era a su obra humana tan vistosa comas flores, nin tan inmensa coma os cielos, nin tan enigmática comos océanos. E decidiu roubar os dioses o lume e as agochadas darllelo o home para que se libara do oscurantismo, fora libre e descubrira a luz de coñecemento
Os dioses enfadados, condenaron a Prometeo a morrer e renacer cada día e idearon a muller, intuitiva e curiosa. Pandora chamarona, la Bien Dotada, enviarona xunto os hombrs e entregaronlle un agasallo, unha caixiña de prata coa prohibición expresa de que non descubrira o seu contido.
Pandora, la bien dotada, con esa curiosidade fiminina tan intuitiva, un día do solsticio do veran abriu a caixiña de prata e do seu interior sairon os males do mundo. A morte, a envexa, o egoísmo o medo, sementando entre os homes a desconfianza.

Dende aquel día os homes foron percibindo que xornada tras xornada o día iase recortando e a noite faciasenmáis longa. o medo a verse condenados a escuridade perpetua animounos a prender lumes, querían axudar o Sol a mantenerse vivo.
Pandora volveu a mirar dentro da caixiña de prata e nunha esquina, silente e tímida atopabase agochada ESPERANZA.



Pandora correu hacia os homes a decirlles que non estaba todo perdido que ainda lles quedaba a esperanza.
Pandora puxose en camiño hacia o sitio onde morre sol cada día, seguiu sendeiro que se dibuxa po las noites nos ceos e queleva ata o sitio que os gregos chamaban TERRA DA MORTE, ese lugar onde o sol é tragado cada anoitecer polo océano, esa terra que os romanos chamaron FINIS-TÉRRAE frente o mar tenebroso, o ocaso do mundo, A COSTA DE LA MoRTE.


Pandora chegou a Galicia observou que por fin o lume regalo de Prometeo frenaba o declive da luz, que o sol volvía a renacer día a día e chamaron a ese día solsticio de inverno, día de fiesta grande, o Dios Luz renacía. Dende enton en todolos pobos da Terra festexaban ese día do novo nacemento da luz. Pasaron moitos anos e olvidamolo, xa non facemos fogueiras nin gardamolo lume dese día para que nos ilumine todo ano...Pero as mulleres galegas, feles a Prometeo gardaron o lume unido a terra e a auga, en secreto, sin que os dioses do Olimpo se enteraran facian queimadas nos seus fogares conxurándose con Pandora para non perderla esperanza.

Así dende a noite dos tempos esta pócima milagreira empregamola para curar as feridas da alma e mantener sempre viva a esperanza.